Książka Deb Dany dotycząca teorii poliwagalnej to już druga pozycja tej autorki w tym temacie.

Po raz kolejny przedstawia nam praktyczny aspekt użycia teorii poliwagalnej, tym samym zachęcając terapeutów, a także osoby całkowicie niezwiązane ze światem terapeutycznym do podróży po stanach Autonomicznego Układu Nerwowego(AUN).

Muszę przyznać, że lektura tej książki zabrała dość sporo czasu, jednak powodem nie była wcale ilość stron, których jest raptem około 300, a chęć poznania na własnej skórze tego co autorka opisuje z dokładnością, krok po kroku i z dużą dbałością o detale. Od wielu lat będąc zainteresowana temat mindfulness i treningów uważności, miałam poczucie, że w tej przestrzeni jest zbyt wiele abstrakcyjności. Omawiane ćwiczenia zazwyczaj odwoływały się do korzystania z dużej ilości fantazji i wyobraźni, i właściwie wymagały niewielkiego zaangażowania. Jednocześnie wielokrotnie podczas praktyk świadomego oddechu odczuwałam frustracje, że mimo podążania za instrukcją, nie udaje mi się osiągnąć zamierzonego stanu. Im większa pojawiała się we mnie frustracja, tym trudniej było wrócić do stanu spokoju, tak bardzo istotnego w tejże praktyce. Stąd książka Deb Dany sprawiła mi ogromną radość, chociaż nie pokładałam ogromnych nadziei w prezentowanych ćwiczeniach.

Od początku lektury ujmuje forma przekazu niełatwych treści, mam poczucie, że zarówno osoby dla których teoria poliwagalna nie jest żadną nowością, jak i te, które spotykają się z nią pierwszy raz, bez problemu odnajdą się w tematyce AUN. Pierwsza część krótko i zwięźle opisuje czym jest teoria poliwagalna, oraz jakie znaczenie ma jej znajomość dla naszego zdrowia psychicznego. Druga część w całości poświęcona jest ćwiczeniom- każde opisane jest językiem łatwym do przyswojenia, zadania stopniowo wymagają od nas większego zaangażowania, jednak spokojna praktyka każdego z nich pozwala z łatwością przechodzić po kolei do następnych praktyk. Dla mnie jako osoby czującej ogromną potrzebę konkretności i zrozumienia każdego ćwiczenia, zaprezentowane przez autorkę wyjaśniania dają poczucie sensu i pozwalają również na wprowadzenie ich do praktyki terapeutycznej.

Ponadto, mam wrażenie, że w szczególności osoby neuronietypowe, które często potrzebują rozumieć cel działania, widzieć korzyści jakie mogą z niego osiągnąć, mogą rozpoznać zaprezentowane ćwiczenia jako przydatne i wspierające w rozpoznaniu swojego stanu błędnego brzusznego. Również nauczyciele mogą skorzystać z zaprezentowanych technik, ponieważ Deb Dana proponuje poszukiwanie własnego nazewnictwa i ułatwień, które łatwiej pozwolą zrozumieć działanie Autonomicznego Układu Nerwowego, a bardziej przyziemnie mówiąc zrozumieć kiedy jesteśmy w jakim stanie pobudzenia. Rozpoznawanie własnych stanów, świadomość tego co mówi nam ciało, to ogromny krok w nauce regulacji emocjonalnej, które uchroniły by wielu z nas przed trudnymi doświadczeniami, pozwoliły świadomie rozpoznawać własne granice, a także poszukiwać rozwiązań, które pozwolą na samoregulacje emocjonalną.

Reasumując, czuję, że każdy kto sięgnie po prezentowaną pozycję i skorzysta z ćwiczeń, nie będzie zawiedziony. Wręcz przeciwnie, odnajdując drogę do siebie poprzez ciało, stopniowo otwierając się na poznanie swoich szlaków autonomicznych, zyskujemy szanse na nowe, bogate doświadczenie, które warto byśmy przekazywali młodszym pokoleniom. Jestem pełna nadziei, że te młodsze pokolenia wyposażone w wiedzę o własnych reakcjach i potrzebach, świadome swoich możliwości i zasobów, będą tymi, którzy zmienią podejście większości do zdrowia psychicznego, tymi, którzy będą rozumieli potrzebę dbania o siebie, a kiedy samodzielnie stanie się to trudne, w odpowiednim momencie zgłoszą się po wsparcie specjalistyczne.

Alicja Bogaczyk